Historia

• Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych. Około 17 tysięcy lat temu wiele paleoazjatyckich plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie . Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.

Wygląd

• Husky syberyjski to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski – z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju – tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.

Budowa 

• Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
  • Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
  • Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry. U husky spotykana jest różnobarwność  tęczówek .
• Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są w kształcie migdała i osadzone lekko skośnie^. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki.
• Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
• Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
  • Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
  • Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.

• Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.

Charakter

• Obecnie te radosne i towarzyskie psy zdobywają popularność jako psy rodzinne, jednak wymagają doświadczonych opiekunów, gdyż ich charakter określa się jako nieposłuszny i dominujący. Pomimo nieprzeciętnej inteligencji, husky lubi być niezależny i łatwo traci koncentrację, gdyż ciekawi go wszystko wokół. Niektórzy twierdzą, że psy tej rasy są po porostu głupie i dlatego nie da się ich wytresować – jest to dość powszechny mit. Husky po prostu nie za bardzo lubić rzeczy, które nie wynikają z jego predyspozycji, na przykład chodzić na luźnej smyczy –  wszak zostały wyhodowane, żeby ciągnąć psie zaprzęgi. Praca, aby osiągnąć rezultat w ich szkoleniu może być dłuższa niż u niektórych innych ras, ale z pewnością przyniesie efekty.

Zdrowie 

• Z reguły  husky są odporne na większość chorób i na niesprzyjające warunki pogodowe. Gorzej mogą znosić letnie upały, więc warto zapewnić im wtedy chłodniejsze miejsce do odpoczynku i wodę. Psy tej rasy nie przyswajają cynku, więc należy uwzględnić jego suplementację w ich diecie. Niedobór może spowodować problemy skórne. Ponadto zdarzają się u nich dysplazja stawów biodrowych i postępujący zanik siatkówki.